Nadczynność tarczycy to szeroko rozpowszechnione schorzenie kotów w starszym wieku. Szacuje się że nawet 10% kotów powyżej 10. roku życia boryka się z nadmiarem hormonów tarczycowych, a seniorzy stanowią zdecydowaną większość pacjentów z hipertyreozą. W przypadku psów problem ten występuje zdecydowanie rzadziej i jest związany niemal wyłączenie ze zmianami tła nowotworowego.
Jak rozpoznam nadczynność tarczycy u mojego kota?
Do najłatwiej zauważalnych objawów u pacjenta z nadczynnością tarczycy należą:
- utrata masy ciała przy zachowanym lub nawet wzmożonym apetycie
- utrata masy ciała i słabość mięśniowa (uwaga: może być trudna do odnotowania u kotów wcześniej otyłych)
- matowa, sfilcowana sierść
- zwiększone pobieranie wody i oddawanie moczu (zespół poliurii/polidypsji PU/PD)
- zwiększona aktywność, agresja, zmiany w zachowaniu
- przewlekłe wymioty, biegunka, zwiększona objętość kału
- przyspieszony oddech i tętno, dyszenie
- wyczuwalne zmiany guzkowe w obrębie tarczycy
Powikłania jakie może rodzić nadczynność tarczycy obejmują m.in.: obciążenie mięśnia sercowego (kardiomiopatia przerostowa), rozwój niewydolności nerek, nadciśnienie układowe, uszkodzenie siatkówki
W jaki sposób diagnozowana jest nadczynność tarczycy u kotów?
Dwoma kierunkami badań, które obieramy przy diagnostyce hipertyreozy są:
– badania krwi z oznaczeniem tyroksyny (T4) – służące ustaleniu stopnia nadczynności i zaplanowaniu dalszego leczenia, ale też wykluczeniu chorób współistniejących, które występują u 1 na 5 kotów z nadczynnością tarczycy
– badania obrazowe: USG lub tomografia komputerowa – służące ocenie tarczycy pod kątem obecności zmian guzkowych, ale też monitoringowi ich wzrostu
Jak wygląda terapia nadczynności tarczycy?
Leczenie nadczynności tarczycy polega na przewlekłym przyjmowaniu leków hamujących syntezę hormonów w formie tabletek. W lekkich przypadkach jest możliwe jej ograniczenie poprzez stosowanie komercyjnej diety z obniżoną zawartością jodu.
U części pacjentów podłożem nadczynności tarczycy są zmiany nowotworowe – w zdecydowanej większości są to łagodne gruczolaki, jednak u ok 10% rozpoznawane są zmiany o charakterze gruczolakoraka. W takich przypadkach ustabilizowanie nadczynności poprzez leki doustne może okazać się niemożliwe, a postępowaniem z wyboru okazuje się zabieg chirurgiczny, polegający na usunięciu jednego z płatów tarczycy.